Karin, it’s me. Maar vraag me niet mijzelf te omschrijven, want ik heb eigenlijk geen idee wie ik ben. Wat ik wel weet, is dat ik mijzelf het liefst verschuil. En dan in de letterlijke zin van het woord. Ik treed niet graag op de voorgrond, ik functioneer beter achter de schermen, uit het zicht van anderen.
Ik houd van de nacht. Geef mij maar de koude, donkere wintermaanden. Heerlijk om gehuld in dikke jas, grote sjaal tot over mijn neus en een warme muts anoniem over straat te gaan.
Het duurt bij mij altijd wel even voor ik iemand vertrouw. Maar heb je dit vertrouwen van mij gekregen, dan heb je aan mij de trouwste die je krijgen kunt.
Dat ik zo voorzichtig ben, kan ik gooien op het verleden, maar het nu is niet veel beter. Al heb ik wel ontdekt dat van je afschrijven eigenlijk best prettig is. Nou ja, schrijven. Soms schrijf ik wat krabbels – gedachtes – op. Maar ik doe het veelal met een vlogs. Ook zo niet Karin. Maar juist daarom doe ik het.
De grote liefde in mijn leven heb ik al wel gevonden. Dat is Harry, mijn kat. Eigenwijs, aanhankelijk, pittig, maar bovenal mijn meest trouwe maatje.